W permakulturze nie ma jednego szablonu, według którego wszyscy powinni działać. Ten sposób uprawy ziemi dopuszcza wiele indywidualnych rozwiązań pod warunkiem:
nieszkodzenia ziemi,
nieszkodzenia ludziom
dzieleniu się nadmiarem.

W tym systemie niektóre osoby popadają w skrajność i wyrzekają się nawet używania niektórych narzędzi. Taki odłam ma żelazne zasady, których w ich mniemaniu nie wolno złamać, niczym sekta religijna. Takie osoby będą krytycznie patrzeć na ludzi realizujących główne zasady permakultury po swojemu, mimo że nie złamią głównych trzech zasad, które już wymieniłem.

Większość takich osób będzie nam mówiła, co nam wolno, a czego nie wolno i nie pozostawią nam żadnego manewru na indywidualne podejście. Tymczasem najwybitniejsze osoby zaangażowane w permakulturę to ludzi, którzy dopracowali się własnych metod uprawy, to praktycy ze sporym doświadczeniem i z sukcesami.

Przykładem pokazującym różnorodne podejście może być koszenie trawy. Teoretycznie jest niepotrzebne. Trawa rośnie tam, gdzie nic nie uprawiamy. Niektórzy sieją na oślep, licząc, że coś urośnie. Kierują się zasadą, że ziemia zdecyduje, co w niej ma urosnąć. Mimo że takie osoby nie szkodzą ziemi i ludziom to jednak nie za bardzo mają się czym dzielić.

My w swoim gospodarstwie nie zajmujemy się zbieractwem, tylko świadomie planujemy rozsady. Kosimy trawę, by wykorzystać ją do ściółkowania, a także do robienia z nich naturalnych nawozów.

Krzysztof Król